Hier is nog 'n paar foto's van my onlangse noordelike reis, hierdie keer van westelike Idaho. Reg buite die dorpie New Meadows was velde vol blomme vol lewe. Dit was van die beste dagversameling wat ek in jare gedoen het, en ek en mede road tripper Peter Jump het hierdie bevolking van ontdek Adela vlam my. Dit verteenwoordig 'n waarskynlike staatsrekord vir Idaho en moontlik die mees oostelike bevolking wat vir hierdie spesie bekend is. Hulle word vermoedelik met Uil se Klawer geassosieer (sommige nou oorgeplaas na Castilleja), maar ek kan nie onthou dat ek ooit iemand op hierdie plek gesien het nie. Ek sien hierdie plant gewoonlik wanneer ek in die veld is, want dit is die gasheer vir 'n handvol ander interessante leps.
Een frustrerende karakter van die genus Adela is die homogeniteit van die geslagsdele. Vir enige entomoloog daar buite is dit par vir die kursus om die morfologie van genitalieë te gebruik as 'n oorvloed van karakters wat die nuttigste is in spesie-identifikasie. Mikroleps word dikwels die maklikste gedifferensieer deur disseksie, en 'n paar groepe moet gedissekteer word om selfs by genus uit te kom! Maar selfs opvallend verskillende Adela is intern amper identies. In plaas daarvan, 'n been sal afgaan om DNS-strepieskode te kry. Die kans is goed dat dit niks te interessant is nie, maar daar is bekend dat vreemde dinge gebeur. Dit sal ten minste insiggewend wees om te weet wat die genetiese divergensie oor die omvang van die spesie kan wees.
Adela vlam my
Chlosyne palla blackmorei – Noordelike Checkerspot
Lycaena editha – Edith se koper
Is daardie ADELE motte westers? Ek sal hulle graag met hul lang antennas wil sien.
Dit blyk dat daar 'n paar spesies op hierdie manier is. Miskien weet jy reeds hiervan, maar Illinois het 'n lekker mikrolepidoptera webwerf.
O ja! Ek ken die skepper van die webwerf en het dit daarheen gekoppel –> Ek het egter nooit soveel Adela in die ooste raakgeloop soos wat ek hier buite het nie.