Άσκοπα νέα, αυτή τη φορά από τη φύση

Φρέσκα από το γραφείο του Nature News είναι ένα χαρακτηριστικό που σκέφτεται έναν κόσμο χωρίς κουνούπια (ή -δάχτυλα των ποδιών). Πώς είναι αυτά τα νέα? Ίσως υπάρχει κάποιος νέος διανυσματικός έλεγχος για τον οποίο πρέπει όλοι να ακούσουμε! Καλά, δείτε το άρθρο από την τελευταία έκδοση του Nature με τίτλο “Ένας κόσμος χωρίς κουνούπια“. Αρχικά το συνάντησα αυτό Blog PZ Myers και άρχισε να γράφει ένα σχόλιο… που άρχισε να μεγαλώνει εκθετικά και έτσι αποφάσισα να μπω στο blog για αυτό.

Όλο αυτό το άρθρο στερείται συνεκτικής σκέψης και συνέχειας. Η εισαγωγή αναφέρει ότι η Janet Fang συμπέρανε ότι δεν θα χάναμε έναν κόσμο χωρίς κουνούπια. Είναι ρομαντικό όμως; καθισμένος στην πίσω βεράντα σας μια παραμονή καλοκαιριού, πίνοντας στο Chateauneuf-du-Pape ’61, καπνίζοντας τον Κουβανό σου και τρώγοντας λίγο ρωσικό χαβιάρι (μπορεί επίσης να ονειρευτεί μεγάλα). Δεν ακούγεται ούτε ένα βουητό υψηλού C στο αυτί σας, χωρίς ενοχλητικές φαγούρες σε όλο το δέρμα σας και φυσικά το χειρότερο από όλα, καμία ασθένεια που μεταδίδεται από έντομα δεν σας φυτεύει έξι πόδια κάτω. Έτσι, με μια τέτοια ονειρική ιδέα, ίσως να περιμένεις η Τζάνετ να υποστηρίξει τον στοχασμό της (σκέψη και ανευρισμό) με κάποια υποστηρικτικά στοιχεία ή τουλάχιστον μια ποιητική περιπλάνηση που αντανακλάται στην υπόθεση της. Όπως ίσως έχετε μαντέψει μέχρι τώρα, Αυτή δεν ήταν η περίπτωση.

Αν υπήρχε όφελος να τους έχεις κοντά σου, θα είχαμε βρει τρόπο να τα εκμεταλλευτούμε. Δεν θέλαμε τίποτα από τα κουνούπια παρά μόνο να φύγουν.

Ευχαριστώ τη μαθήτρια της 6ης τάξης Janet Fang… Αα περίμενε, είναι πρακτική και υποθέτω ότι μόλις πληρώθηκε για αυτό το διαμάντι.

Η Janet έκανε την εργασία της και έστειλε email σε δεκάδες επιστήμονες που εργάζονταν για τα κουνούπια. Κανένας από αυτούς δεν δήλωσε ξεκάθαρα ότι όχι μόνο θα ήμασταν καλύτερα χωρίς τα κουνούπια, αλλά ότι πρέπει πραγματικά να σκεφτούμε να το δοκιμάσουμε. Η γενική συναίνεση μπορεί να παραφραστεί με τη σκέψη “λοιπον ναι, τα κουνούπια μας προκαλούν απίστευτη ζημιά… αλλά η επίδρασή τους στο περιβάλλον είναι μεγάλη και δεν είναι αρκετά κατανοητή για να πούμε ότι μπορούμε να τα εξαλείψουμε με ασφάλεια”. Η Janet χορεύει γύρω από αυτή την προσοχή υποθέτοντας αγνοώντας ότι η φύση θα γέμιζε την θέση και ότι οποιαδήποτε υπηρεσία οικοσυστήματος χαθεί από τα κουνούπια θα αντικατασταθεί γρήγορα από παρόμοια έντομα που είναι κάπως πλέον αβλαβή. Τώρα μπορούμε όλοι να χορέψουμε χαρούμενα μέσα στη σαβάνα και να κοιμηθούμε κάτω από μια ακακία με ένα λιοντάρι.

Το σκάφος που της λείπει είναι μεγάλο: η κόγχη θα γέμιζε. Για άλλη μια φορά Τζάνετ, η κόγχη θα γέμιζε… Έτσι, αν χάναμε κουνούπια σήμερα, αύριο θα είχαμε τσιμπήματα ή… κόλαση – τσιμπήματα σκόρων – που παίρνουν τη θέση τους. Τα παράσιτα και τα παθογόνα είναι οπορτουνιστές, Μόλις ανοίξει η πόρτα, θα εμφανιζόταν μια πλημμύρα από νέους συνδυασμούς φορέων/παθογόνων. Ολόκληρο το δοκίμιο ολοκληρώνεται με μια σκέψη του Joe Conlon από το American Mosquito Control που ενισχύει αυτή την προειδοποίηση.

Αν τα ξεριζώναμε αύριο, τα οικοσυστήματα όπου δραστηριοποιούνται θα λόξιγκα και στη συνέχεια θα συνεχίσουν τη ζωή. Κάτι καλύτερο ή χειρότερο θα έπαιρνε τη σκυτάλη.

Το γιατί επιλέχθηκε αυτό να είναι το πιο συναρπαστικό απόσπασμα του δοκιμίου με μπερδεύει. Ο Τζο έχει ένα υπέροχο σημείο, η ζωή θα συνεχιστεί με ή χωρίς κουνούπια, και δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς θα έπαιρνε τη θέση τους. Πρέπει να επιχειρήσουμε μια τέτοια τολμηρή κίνηση? Κατά κάποιο τρόπο, η Janet δεν έχει το οικολογικό ή βιολογικό υπόβαθρο για να ερμηνεύσει αυτά που λέγονται εδώ και το παραλείπει σωστά χωρίς σκέψη.

Αν έγραφα αυτό το άρθρο, μπορεί να σκεφτόμουν για μια στιγμή τις χαρές της ζωής χωρίς λοιμό. Δυστυχώς η ζωή δεν είναι έτσι. Αλλά τα θαύματα της σύγχρονης επιστήμης, Η τεχνολογία και η ιατρική μας έχουν δώσει ισχυρά εργαλεία για να καταπολεμήσουμε τις ασθένειες που μεταφέρουν τα κουνούπια. Πάρτε για παράδειγμα την ελονοσία. Για χιλιάδες χρόνια αυτή η ασθένεια ήταν ένα βαρύ φορτίο για τους αμερικανικούς λαούς, πιθανότατα έπαιξε ακόμη και έναν παράγοντα στον τρόπο εγκατάστασης αυτής της χώρας. Μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1940 η επιστήμη ανέλαβε την ευθύνη και εξάλειψε αποτελεσματικά την ελονοσία από τις Η.Π.Α.. Χορήγησε, το κύριο συστατικό για τον περιορισμό ήταν πιθανή η καταστροφή των οικοτόπων… αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία για τον ρόλο που έπαιξε το CDC. Σήμερα, σημειώνονται σχεδόν εβδομαδιαίες πρόοδοι στον αγώνα κατά της ελονοσίας και μια οικονομικά αποδοτική θεραπεία βρίσκεται στον ορίζοντα για εκατομμύρια ζωές σε όλο τον κόσμο που υποφέρουν συνεχώς από αυτή την ασθένεια. Η Janet προτείνει να επικεντρωθούμε στην εξαφάνιση των κουνουπιών αντί στον έλεγχο;? Οχι… Στην πραγματικότητα, η Τζάνετ μόλις και μετά βίας αναμνηστεύει κάτι δικό της, αλλά στην αρχή ονειρεύεται να εξαφανίσει όλα τα κουνούπια. Το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό με ξεπερνά. Το να συμβεί αυτό είναι σχεδόν επώδυνο να το σκεφτείς, αλλά χωρίς τελείως πλακόστρωτο σε όλο τον βιότοπο – εκατομμύρια τόνοι φυτοφαρμάκων θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν. Εντάξει, δεν αξίζει καν την προσπάθεια να υποθέσουμε έναν ρεαλιστικό μηχανισμό με τον οποίο μπορούμε να επιτύχουμε αυτόν τον στόχο.

Θα πρέπει να ξαναγράψω το άρθρο χρησιμοποιώντας σχεδόν τις ίδιες λέξεις και να το ξανατιτλοποιήσω με αυτό “Ένας κόσμος χωρίς κουνούπια, μια κατάρα που όλοι πρέπει να πολεμήσουμε”. Τότε θα έπρεπε να μου δώσουν τη δουλειά μου στη Φύση και να πληρώσω τα μεγάλα χρήματα… μετά από όλα, Έχω λίγο ακριβό κρασί και χαβιάρι να αγοράσω.

Ως τελική σκέψη θα κλέψω αυτό το απόσπασμα του Aldo Leopold που δημοσιεύτηκε από τον σχολιαστή Zachary Burington ως απάντηση σε αυτό το άρθρο στον ιστότοπο Nature.

Η τελευταία λέξη στην άγνοια είναι ο άνθρωπος που λέει για ένα ζώο ή ένα φυτό, “Τι καλό είναι?” Εάν ο μηχανισμός της γης στο σύνολό του είναι καλός, τότε κάθε μέρος είναι καλό, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Αν η βιωματική, στην πορεία των αιώνων, έχει φτιάξει κάτι που μας αρέσει αλλά δεν καταλαβαίνουμε, τότε ποιος εκτός από έναν ανόητο θα πέταγε τα φαινομενικά άχρηστα μέρη? Το να διατηρείτε κάθε γρανάζι και τροχό είναι η πρώτη προφύλαξη από την έξυπνη επεξεργασία.