Alles nieuw, Aanval Motten!

Het lijkt erop dat er een overwicht is aan stedelijke legendes waarin insecten in ons gezicht kruipen terwijl we slapen. De beroemdste mythe is iets in de trant van “jij eet 8 spinnen per jaar tijdens het slapen“. Als je googled, varieert het nummer eigenlijk van 4 tot 8… tot een pond? Het is niet verrassend dat dingen online zo overdreven worden, vooral als het de immer zo populaire arachnofobie betreft. Ik betwijfel of de gemiddelde Amerikaan gedurende zijn hele leven meer dan een paar spinnen eet; je huis zou gewoon niet vol moeten zitten met zoveel spinnen dat ze elke nacht in je mond terechtkomen! Een soortgelijke mythe is nog steeds een mythe, maar met een kern van waarheid – dat oorwormen zich 's nachts in je hersenen nestelen om eieren te leggen. Het is niet waar dat oorwormen menselijke parasieten zijn (gelukkig), maar ze hebben wel de neiging om in krappe ruimtes te kruipen, vochtige plaatsen. Het is mogelijk dat dit in Nederland vaak genoeg voorkwam Ye Olde Engeland dat de oorworm deze beruchte naam verdiende. Kakkerlakken zijn ook gedocumenteerd als oor-spelunkers – maar elk kruipend insect dat 's nachts over ons heen loopt, kan mogelijk in een van onze openingen terechtkomen.

Ik heb echter nog nooit gehoord van een mot die in een oor kruipt totdat ik hem tegenkwam dit verhaal vandaag! Ik vermoed dat er op de een of andere manier een verwarde Noctuid in het oor van deze jongen terecht is gekomen, al vraag ik me af of hij het daar zelf heeft neergezet… Motten landen meestal niet op mensen terwijl ze slapen, en ze zijn ook niet zo gevoelig voor vocht, krappe plekken. Maar ja, alles is mogelijk, sommige noctuïden kruipen overdag onder schors of bladeren om zich veilig te verstoppen. Kwam ik zelfs tegen nog een verhaal van een oormot uit Groot-Brittannië (niet dat de Daily Mail een betrouwbare bron is).

Natuurlijk, sommige luie nieuwsbronnen zijn dat wel met behulp van bestandsfoto's van “motten” in plaats van de foto uit het originele verhaal te kopiëren. Het is extra hilarisch omdat een van de gebruikte foto’s een nieuwe beschreven soort nachtvlinder is vorig jaar door Bruce Walsh in Arizona. Lithophane leeae is al twee keer eerder op mijn blog verschenen, maar nooit zo!

Ter afsluiting staat hier een gedicht van Robert Cording (ook waar de bovenstaande afbeelding werd gevonden).

Overweeg dit: een mot vliegt in het oor van een man
Een gewone avond vol onopgemerkte genoegens.

Als de mot met zijn vleugels slaat, alle winden
Er komt aarde in zijn oor, brullen als niets
Hij heeft het ooit gehoord. Hij schudt en schudt
Zijn hoofd, laat zijn vrouw diep in zijn oor graven
Met een wattenstaafje, maar het gebrul zal niet ophouden.
Het lijkt alsof alle deuren en ramen
Van zijn huis is in één keer weggeblazen -
Het vreemde spel van omstandigheden waarover
Hij heeft nooit controle gehad, maar die hij kon negeren
Totdat de avond verdween alsof hij dat had gedaan
Heb het nooit geleefd. Zijn lichaam niet meer
Lijkt van hemzelf; hij schreeuwt van de pijn dat hij moet verdrinken
Uit de wind in zijn oor, en vervloekt God,
WHO, uur geleden, was een goedaardige generalisatie
In een wereld die goed genoeg draait.

Op weg naar het ziekenhuis, zijn vrouw stopt
De auto, zegt tegen haar man dat hij weg moet gaan,
Om in het gras te zitten. Er zijn geen autolichten,
Geen straatverlichting, geen maan. Ze neemt
Een zaklamp uit het dashboardkastje
En houdt het naast zijn oor en, ongelooflijk,
De mot vliegt naar het licht. Zijn ogen
Zijn nat. Het voelt alsof hij plotseling een pelgrim is
Aan de oever van een onverwachte wereld.
Als hij weer in het gras ligt, hij is een jongen
Nog een keer. Zijn vrouw schijnt met de zaklamp
De lucht in en daar is alleen de stilte
Hij heeft het nog nooit gehoord, en de kleine weg
Van licht dat ergens naartoe gaat waar hij nog nooit is geweest.

– Robert Cording, Gemeenschappelijk leven: Gedichten (Fort Lee: CavanKerry Press, 2006), 29–30.