Η οικογένεια Nepticulidae κρατήσει μερικά από τα μικρότερα σκώροι γνωστά, που κυμαίνεται από 3-8mm πτέρυγα-άκρη στο φτερό-tip. Για σύγκριση έχω απεικονίζεται διμήνου παραπάνω: η μεγαλύτερη γνωστή – Coscinocera herculesthat tips the scales at nearly 9 ίντσες, και ένα από τα μικρότερα (yes that tiny little speck below the Hercules moth) – Ectoedemia rubifoliella, also imaged below. The Nepticulidae are surprisingly diverse, with over 800 species described that likely represent only 10% of the actual diversity (Powell, 2009). In the United States we have only 80 είδος, of which 25 are known from the west. When you compare that diversity to the 100 or so species known from Great Britain, it’s clear that the US knowledge is vastly lacking. Πραγματικά, over 80% of all nepticulid diversity is known from Europe alone. A strange inversion when you consider that the neotropics are the world’s most diverse ecosystems yet have only 74 known Nepticulidae species! (Puplesis, 2000). Why is this so?
Ectoedemia rubifoliella3.3mm
Stigmella ostryaefoliella3.1mm
The European diversity can easily be explained away due to a high concentration of bored Lepidopterists. The Holarctic fauna is not the most diverse and it therefore has become the best understood on the planet, not to mention they have had a long history of gentleman entomologists dating back hundreds of years. But the rest of the Nepticulidae diversity remains a mystery because they are really, πραγματικά μικρό, hard to spread, and difficult to identify as adults! I have actually had little practice or success with mounting Nepticulidae, and the above specimens should be credited to Dr. Ο Dave Wagner. The very few that I do have in my collection are simply pinned and un-spread; and even the pinning proves hard enough when a slip of the hand can obliterate the entire specimen. Apparently the best method for mounting is to knock them down in the freezer and pin them while they are still alive. Not the most humane, but the only way to keep the moth from drying before your eyes and becoming impossible to manipulate. As hard as the adults are to manage, the larvae are rather characteristic in that most are leaf miners – they feed on the materialbetweenthe leaf epidermises. This lends to the common name of “leaf blotch miners” because you can see the translucent patches the moths have ‘mined’ out from inside the leaf. Not only is each species rather host-specific, but they tend to form very characteristic mine patterns within the leaf. So if you find a leaf mine and you know the species of plant, chances are you can find out the species of Nepticulid within it (however not all leaf mines are nepticulids, there are lots of other insects that do this as well). Rearing these moths are also rather simple, all you have to do is pop the leaf in a bag and wait for the moth to finish feeding. One caterpillar only needs one leaf (or tiny section of leaf) – but care has to be taken to keep the leaf green while the caterpillar feeds. If the leaf dies, so will the caterpillar. Because of this paradoxical ability to identify the mines and not the adults there is a surprising amount of ecological research done on them, especially since a few pose threats to commercial crops. The first image below clearly illustrates the caterpillar feeding within the leaf – and the trail of frass it has left behind.
If you look at the above images of mines it’s not all that difficult to imagine structures like this fossilizing. And amazingly, they have! The first image below (Labandeira et al., 1994) shows a variety of leaf mining Nepticulidae mines (and a Gracillariidae) from the mid-Cretaceous (97 εκατομμύρια χρόνια πριν). The spectacular thing about leaf mines is that you can get down to genus level and sometimes even species. The authors were able to differentiate between the nepticulid generaStig Mella και Ectoedemiabased on the patterns preserved in the fossils; patterns we still use to help separate genera today. The bottom illustration is from a mine discovered in Japan that is only around 8 million years old (Kuroko, 1987).
(Labanderia, 1994)
(Kuroko, 1987)
βιβλιογραφικές αναφορές
Kuroko, H. (1987). A Fossil Leaf Mine of Nepticulidae (Λεπιδόπτερα) from Japan. Bulletin Sugadaira Montane Res. Cen., No.8, 119-121.
Labandeira, ντο. (1994). Ninety-Seven Million Years of Angiosperm-Insect Association: Paleobiological Insights into the Meaning of CoevolutionProceedings of the National Academy of Sciences, 91 (25), 12278-12282 DOI: 10.1073/pnas.91.25.12278
PUPLESIS, R., DIŠKUS, A., ROBINSON, G., & ONORE, σολ. (2002). A review and checklist of the Neotropical Nepticulidae (Λεπιδόπτερα) Bulletin of The Natural History Museum. Entomology Series, 71 (01) DOI: 10.1017/S0968045402000032
Powell, J.A., Opler, P.A. (2010). Σκώροι της Δυτικής Βόρειας Αμερικής – by J. Α. Powell and P. Α. OplerSystematic Entomology, 35 (2), 347-347 DOI: 10.1111/j.1365-3113.2010.00525.x
Οι αρχές του Κάμβρια θάλασσες (542-488 εκατομμύρια χρόνια πριν) είχε μια πληθώρα από παράξενα και παράξενα πλάσματα σχεδόν αδιανόητο ακόμη και για τον καλύτερο ονειροπόλο επιστημονικής φαντασίας. Όπως πιθανώς ένας από τους προδρόμους στην Arthropoda (επίσης Ονυχοφόρα και Tardigrade), οι lobopodian καταγωγές αντιπροσωπεύουν μια παράξενη ομάδα “σκουλήκια με τα πόδια” που κάποτε τριγυρνούσε στους αρχαίους βυθούς. Το πόσο κοντά είναι ακριβώς στα αληθινά αρθρόποδα είναι προς συζήτηση (δέντρο από κάτω), αλλά αυτό το νεοανακαλυφθέν γένος και είδος, Diania cactiformis (κάκτος περπατήματος), αντιπροσωπεύει το πιο καλά σκληρωτοποιημένο και αρθρόποδο από οποιοδήποτε γνωστό μέχρι σήμερα.
Αυτό το επιβλητικό τέρας δυόμισι ιντσών μας βοηθά να κατανοήσουμε τη μετάβαση από ένα πλάσμα με μαλακό σκουλήκι σε ένα αρθρόποδο με σκληρό κέλυφος; δίνει επίσης μια καλύτερη εντύπωση για το πόσο διαφορετικά μπορεί να ήταν αυτά τα λοβοποδικά εξαρτήματα. Είναι μια συναρπαστική ερώτηση, επειδή το πλεονέκτημα της ένωσης, σκληρωτοποιημένος, Τα άκρα ήταν αυτά που εξερράγησαν και διαφοροποιήθηκαν μεταξύ των πλασμάτων που γνωρίζουμε σήμερα. Το πώς ακριβώς συνέβη αυτό δεν είναι πιο κοντά στην επίλυση, αλλά φαίνεται σαν τα πόδια αυτού του ζώου να είχαν σκληρυνθεί μπροστά στο σώμα (αρθροπόδιση vs. arthrodization). Ανακαλύφθηκε ένα μικρό απολίθωμα και μια ακόμη μικρή εικόνα της εξελικτικής ιστορίας.
βιβλιογραφικές αναφορές
Liu, J., Στάινερ, Μ., Dunlop, J., Αγορά, H., Shu, ΡΕ., Ή, Q., Εχουν, J., Ζανγκ, ΜΕ., & Ζανγκ, Χ. (2011). Ένας θωρακισμένος λοβοπόδιος Κάμβριος από την Κίνα με εξαρτήματα που μοιάζουν με αρθρόποδα Φύση, 470 (7335), 526-530 DOI: 10.1038/φύση09704
Ωχ, Μοιάζει έχασα την πρώτη μου «blogoversary»! Δευτέρα 21 ήταν το σημείο καμπής ένα έτος για το blog μου; και είμαι απίστευτα χαρούμενος να έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια μοιράζονται μερικά από ασυναρτησίες μου με όλους εσάς. I’ve somewhat lost track of how many hits I’ve had since I moved everything over to The Southern Fried Science Network, but it’s more than I ever could have ever imagined as a newbie blogger twelve months ago. When I look over the last year a few posts come to mind as my favorite:
Shockingly, stunningly, amazingly; ο monarchs are back (but not co-staring Julianne Moore). Εντάξει, it’s not that amazing; I pretty much predictedthis would be the case last March when everyone was running around terrified because the butterflies hit an all time low (since counting startedσε 1993). Actually I believe I said “I will bet anything on the population making a recovery in the years to come…”. Έτσι, how about anything = beer, and who’s buying?
Perhaps I am celebrating a bit early. Maybe the news isn’t so good that I can run a victory lap quite yet, but preliminary surveys look like the overwintering populations have doubled this year. That’s a pretty good start, but we still haven’t hit the 18 year average (not an impressive statistic). But don’t misread my intentions – I’m not claiming this one year somehow has proven the decline insignificant. It may or may not be, all we can really say is that it’s just another data point. The fact is that our dataset is very weak and there are factors such as local weather that create massive margins of error. It’s also nearly impossible to extrapolate from what little data we do have. So is the monarch a very good “canary in the coal mine”?
I would say poor at best. How is one insect species that roosts in massive singular colonies a good indicator of our ecosystem? Ναί, they migrate from all reaches of North America, but their recent high mortality rates have nothing to do with the lives they lived outside of Mexico. Perhaps if millions of butterflies died of some strange toxin we could heed the warning, but such was not the case. Those poor monarchs are at the mercy of winter storms that are likely to become more frequent with a warming climate. So can we say that climate change is negatively impacting these animals? Turns out we can’t, at least not yet. If this were to be so then our data is telling us that the1996-1997 seasonwas a really healthy one where clouds of pollution parted and nature rejoiced. Did the 2010 season then become a post apocalyptic blade-runner-esque world where acid rain melted the orange off of butterfly wings? Clearly not. Neither climate nor pollution were drastically different in those years. The monarchs just had a really good year followed by some really bad ones. Maybe we should just find a better canary if we’re trying to blow the whistle on global warming or deforestation.
As a last thought here is a video from the above story. Just as you’d expect, it’s over dramatized and a bit hilarious.
Μια σόφτμπολ για αυτή την πρόκληση ΔΑΠ. Αυτή η εικόνα έρχεται φροντίδα της Victoria εισαγγελέα (Χαρτί Τέξας) – με κακογραμμένο άρθρο για τις πεταλούδες. Το flop εικόνα είναι αρκετά εύκολο, αλλά για επιπλέον σημεία που μπορεί να μου πει τι άλλο είναι λάθος στο κείμενο?
I’ve uploaded a new header as you can see – how does it look? I’m playing around with the settings, but please let me know if the moth on the right gets cropped awkwardly, and what your screen resolution is if that is the case.
Αν τυχαίνει να ζουν στο Yolo, Solano ή Σακραμέντο νομοί θα πρέπει να το κεφάλι έξω με ένα καθαρό. Ο Δρ. Το Art Shaprio προσφέρει για 40η χρονιά διαγωνισμός λευκής πεταλούδας λάχανου. Αν είναι το πρώτο πρόσωπο για να πιάσει ένα άσπρο λάχανο (Πιερής rapa – εισβολής) πριν από τον Δρ. Shapiro θα σου αγοράσει μια στάμνα μπύρα! Πρέπει να παραδώσετε το δείγμα ζωντανός στον ρεσεψιονίστ στο Τμήμα Εξέλιξης και Οικολογίας για επιβεβαίωση της ταυτοποίησης (Υποθέτω ότι θα αποδείξω ότι δεν σώσατε μόνο την περσινή νεκρή πεταλούδα και απατήσατε).
Πάνω από το τελευταίο 30 χρόνια οι πεταλούδες έχουν αναδυθεί νωρίτερα – δύο εβδομάδες κατά μέσο όρο τώρα. Καλύτερα να βιαστείς, το πρώτο λάχανο λευκό του 2010 συγκεντρώθηκε στις 27 Ιανουαρίου.
το έκανα, και ακούγεται σαν να το έγραψε η Σάρα Πέιλιν. Πραγματικά, Βρήκα αυτή τη μετα-ανάλυση του over 22,000 ωροσκόπια πάνω Οι πληροφορίες είναι όμορφες. είναι θεαματικό – αλλά θα σημειώσω μερικά σημεία εδώ:
Από αυτά 22,000 ωροσκόπια ήρθε ένα διάγραμμα με τις πιο κοινές λέξεις (κάτω μέρος), 90% που τυχαίνει να είναι ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το ζώδιό σας. Ο David McCandless δημιούργησε επίσης μια μετα-πρόβλεψη χρησιμοποιώντας αυτές τις πιο κοινές λέξεις. Πάει κάπως έτσι.
“Ετοιμος? Σίγουρος? Όποια και αν είναι η κατάσταση ή η μυστική στιγμή απολαύστε τα πάντα πολύ. Νιώστε σε θέση να φροντίσετε απολύτως. Να μην περιμένετε τίποτα άλλο. Συνέχισε να κάνεις έρωτα. Η οικογένεια και οι φίλοι έχουν σημασία. Ο κόσμος είναι ζωή, διασκέδαση και ενέργεια. Ίσως δύσκολο. Ή εύκολο. Το να λαμβάνετε ακριβώς αρκετά είναι το καλύτερο. Βοηθήστε και μιλήστε σε άλλους. Αλλάξτε γνώμη και έρχεται μια καλύτερη διάθεση…“
Ολοι, ελπίζω, should know that horoscopes and astrology have always been steaming piles. Seeing the data like this just makes it that much easier to laugh in the face of wackiness. I also love McCandless’s interpretation of star traits. I’m a “gemini” (or at least was), and the most common words for me are “party, stay, issues and listen certainly”. Interpreted as “emotionally disturbed party animal who never says no”. Love it.
You might have also heard recently about thescandalous storyof wrong star assignments. As it turns out our earth wobbles slightly in orbit; meaning the stars are not exactly where they are in the night sky tonight as they were a few millennia ago when the zodiac was first derived. So if the stars mold who you are at birth then they do so based on where they are now and not 2,000 πριν από χρόνια. Εκπληξη – πολλά άτομα θα πρέπει τώρα να ανατεθούν σε ένα νέο ζώδιο! Ωωωω σκάνδαλο! Η επιστήμη της αστρολογίας δεν έφτασε καν στο να το προβλέψει αυτό (με πονούσε πολύ που έστω και κοροϊδευτικά αποκαλώ επιστήμη την αστρολογία). Αλλά αυτό είναι εντάξει, δεν θα τους ενοχλήσει, Προσαρμόζονται καλά στην αποφυγή της σκληρής επιστήμης και στο spinning BS, και το κάνουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Πίσω στο 1781 αστρονόμοι πέταξαν ένα κλειδί στα κεφάλια αστρολόγων με την ανακάλυψη του Ουρανού – και μια γενιά αργότερα εμφανίστηκε στη σκηνή ο Ποσειδώνας. Ω μην ανησυχείς! Οι αστρολόγοι διέκοψαν τους δικούς τους αριθμούς, γκρίνιαζε για διαφορετικά “διαγράμματα και συστήματα” και μπήκε κρυφά δύο επιπλέον ζώδια για να συμφωνήσει με τον κόσμο όπως τον κατανοούσε η επιστήμη. Ω, και δεν πειράζει το υπόλοιπο δισεκατομμύριο, δισεκατομμύρια αστέρια και πλανήτες…
Ακόμη, Μπορώ ακόμα να ακούω ένα αχνό κλάμα στον δρόμο εδώ στο Μπέρκλεϋ – κάποιος χτυπάει χέρι με κεφάλι και αναφωνεί “ωχ τώρα είναι λογικό, Ήμουν Ταύρος όλα κατά μήκος!”
Θα πρέπει να πάτε να εξερευνήσετε το ιστολόγιό του και να ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στην ανάλυση. Καλύτερα ακόμα, αν έχετε έναν φίλο που αγαπά την αστρολογία του, θα πρέπει να το προωθήσετε προς την κατεύθυνση τους.
Έχω πάντα γνωστό ότι σε πολλά μέρη του κόσμου, ειδικά μακριά από την πεπατημένη, κάμπιες σκώροι και πεταλούδες είναι στο μενού. FromAfrica προς την Αυστραλίαthere are dozens of species that might taste good enough to be reasonably edible or even delicious. But here in the US insects rarely if ever make it onto our tables (at least not to our knowledge) – but occasionally into our bottles. I’m sure that many of you have seen the worm at the bottom of the tequila bottle: which is actually the caterpillar of the Cossid mothHypotpa agavis. I have even heard reports that migrant Mexican workers dig up native plants on their lunch break to snack on the large pink larvae of a related moth; probably in the genusComadia. Despite my previous knowledge, I was a bit surprised by a recent article discussing the massive diversity of Lepidoptera used as staple food sources throughout Mexico.
For this issue of the genius of the press, who can tell me what’s wrong withαυτό το άρθρο? It’s pretty subtle, but a clear mistake, especially for LiveScience.